Het is al laat,
We draaien alsmaar dezelfde plaat.
Ik wordt er gestoord van en ziek,
Wat een muziek!
Eindelijk een ander nummer,
De klanken vallen door de huiskamer.
Iedereen heeft lol,
En ik maar hopen dat ik nu woonde op de noordpool.
Enigst kind zijn is niet altijd leuk,
Andere kinderen met broertjes of zusjes liggen in een deuk.
Ik probeer het beste ervan te maken,
Want ik wil geen stilte veroorzaken!

Waardering: 4 met 5 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Mi....

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Soms denk ik bij mezelf
Vorige gedicht: Economie

 
© 2006 - 2023 Jan Hengeveld.