het maan licht valt raar op in mijn ogen
stap onder de douce vandaan mezelf afdrogen
ik dacht dat het water was wat op mijn lichaam belanden
maar het zijn tranen die langzaam over mij gezicht branden
het was bloed dat over me gezicht heen liep
ik zij alles is oke maar ik voelde pijn heel diep
een zacht stemmetje fluisterde in me oor
ik probeer er na te luisteren maar er komen brandende vragen tussendoor
ik weet niet meer wat ik wel of niet kan geloven
er is dan werkelijk iemand hierboven
zit ik me niet nou niet uittesloven
todat de antwoorden in me binnenschoven
© Novic en Angela

Waardering: 5.5 met 2 uitgebrachte stemmen
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
 
Volgende gedicht: mam het spijt me wat ik je aangedaan heb
Vorige gedicht: de game is over
 
© 2006 - 2023 Jan Hengeveld.