in het begin was het fijn,
maar nu doet het me heel veel pijn.
had het kunnen voorkomen,
maar heb het gewoon aangenomen.
denk nog steeds aan die dag,
toen je zei met je lieve lach
"wij zullen altijd samen zijn"
het is nu slechts een herinnering
in mijn gedachten een muurschildering
kon het niet anders gaan
inplaats van ik en jij samengaan
me wereld is in stukken
alles is gewoon gaan mislukken
sinds jij bij me weg bent gegaan.
zit op mijn bed te denken
alles aan het overdenken
ben er nog niet overheen
maar ik kom er ooit nog doorheen
maar laat me nu even alleen
als een enzame natuursteen
Waardering: 6.33 met 3 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Priscilla
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Gelukkig had ik het snel in de smiezen Vorige gedicht: Lieve Karin en Charlot,