Zij hebben soms geen overlevingskansen,
Dat is echt niet om te dansen.
Zij dromen dat zij kansen zullen krijgen,
Maar zij moeten zwijgen.
Zij werken voor een baas voor wat geld,
Wij krijgen zakgeld.
Wij klagen om dingen voor niets,
Die kinderen daar, hebben helemaal niets.
Krijgen die kinderen dan wel iets?
Dat is de vraag waar ik bij stil blijf staan.
Soms denk ik dat we allemaal wat moeten afstaan.

Waardering: 7.16 met 25 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Superr

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
 
Volgende gedicht: Waarom doet het mij zo veel pijn
Vorige gedicht: Jo ik ben fifi ik houd van dansen
 
© 2006 - 2023 Jan Hengeveld.