Ik ken een ventje,
Met een heel klein testamentje,
Met een hartje van goud,
Dat heel veel van je houdt.
Het houdt eigenlijk van iedereen,
En laat niemand vallen als een baksteen.
Het is een echte vriend,
Die jij zeker verdient.
Ik geef hem aan jou,
Omdat ik zoveel van je hou,
Omdat ik weet dat je er goed voor gaat zorgen,
En dat je hem niet gaat opborgen.
Niet in een kast,
Want daar zit hij rotsvast,
Niet in een schooltas,
Want dan verandert hij in as,
Dit zeg ik je omdat je zou weten dat ik je vertrouw.
Nog een goeiendag mevrouw.
Waardering: 2.88 met 8 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Ellen
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Volgende gedicht: Jullie kennen me wel
Vorige gedicht: Janneman de Waterdruppel