Gedichten: nieuw

Lieve Lise,
Ja hoor… daar zitten we dan.
Lootjes trekken, grootse plannen,
en dan die ene zin die jij eruit floepte
alsof het niks was, totaal onschuldig bedoeld:
“Je kan toch niet maar een half A4 dichten?”
Nou Lies… trek precies ík.
De zogenaamd “goeie dichter”.
Not.
Dus met licht geknepen billen,
een tikje stress en een overdosis zelfspot
zit ik hier dit epische meesterwerk te fabriceren.
Twee A4, zei je.
TWEE.
Alsof ik hier dagelijks complete dichtbundels uit m’n mouw schud.
Maar goed, vooruit.
Ik haal diep adem…
oké daar gaan we.
Je zei ook: “Er moet wel een beetje gerost worden.”
Dus ja, dan doe ik maar gezellig mee.
Lise.
Lief, eerlijk, gezellig, knap en grappig –
een huisgenoot waar je u tegen zegt.
Maar zelfs jij, met al je charme,
hebt een schaduwzijde…
Want dames en heren, laten we het beestje bij de naam noemen:
Ze heeft gewoon schaamteloos
de droom van Floor ingepikt.
Die zolderkamer.
Floor zag het al helemaal voor zich.
De rust. De ruimte. Het leven.
En toen kwam Lise…
met haar koffers, haar plannen
en hop – daar ging de zolderdroom.
Koud. Hard. Onverbiddelijk.
Maar goed, als iemand het “waardig” kon inpikken,
dan was jij het ook wel.
Onze lieve, schattige nerd.
En dan bedoel ik dat met hoofdletters.
Vooral als het over politiek gaat.
Noem een partij – maakt niet uit welke –
en Lise rammelt zonder moeite
alle voor- en tegens uit haar hoofd.
Heb je ook maar iets te zeggen over de politiek?
Dan zie je haar oren al wijd open staan,
argumenten netjes gesorteerd,
feitjes klaar voor gebruik.
En eerlijk is eerlijk:
Tijdens verkiezingen is dat best handig.
Dan hoef je zelf niks te googelen
en weet je alsnog waar je op stemt.
En dan natuurlijk Derk.
Haar lieve vriendje.
Klusjesman.
Fantastische keukenprins.
En af en toe…
ja, toch ook een boksbal
voor dat pittige randje dat Liesje kan hebben.
Maar Derk is niet snel achterover geslagen.
Sterker nog, hij gaat de discussie met liefde aan.
En meestal is één lief berichtje van hem
genoeg om alles weer goed te maken.
Relatie-doelen, noemen we dat.
Dan iets wat volgens Lise zelf niet bestaat
maar wat ik toch even benoem:
het ochtendhumeur.
Ik had het persoonlijk nooit door…
maar ik hoor links en rechts
toch wel eens wat geluiden.
Vooral als die ene vervelende huisgenoot
TWEE wasjes draait in de ochtend.
Wie denkt ze wel niet dat ze is?!
Twee wasjes.
‘s Ochtends.
Brutaal.
En dan dat uitslapen…
Want ja hoor, Lise zet haar wekker vroeg.
Niet schrikken.
Vroeg is namelijk… 09:00.
ONGELOFELIJK.
Dat ze gewoon om 09:00 al opstaat
om de dag “vroeg” te starten.
Wat een ochtendmens.
Wat een doorzetter.
(Chat, dit is sarcasme.)
Een leuk weetje tussendoor:
Lise heeft inmiddels een zesde zintuig ontwikkeld.
Ze kan namelijk met haar ogen dicht
de wc vinden midden in de nacht.
Soms betekent dat ook
dat als ik al op de wc zit,
ze ineens met gesloten ogen
in de badkamer staat en zegt:
“Oh sorry… ik wacht wel even achter de deur.”
Slaapwandelaar.
Maar dan doelgericht.
Verder is Lise natuurlijk een verstandige meid.
Zo verstandig zelfs
dat ze TikTok van haar telefoon verwijderde.
Ze had namelijk zelf geconcludeerd
dat ze verslaafd was.
En jawel hoor –
TWEE hele dagen later
kreeg de kerstman alweer
tien TikToks doorgestuurd.
Zelfreflectie: check.
Volhouden: mwah.
En hoewel Lise goud eerlijk is,
is er héél af en toe
een klein leugentje om bestwil.
Zoals bij die vraag:
“Zijn die gouden oorbellen niet super zwaar?”
“Nee hoor, valt wel mee.”
In plaats van:
“Ze zijn niet goed, ze zijn van Shein.”
Maar goed… we vergeven het haar.
Stijl boven eerlijkheid.
Naast haar indrukwekkende algemene kennis
zijn er soms ook… opvallende momenten.
Zoals die ene keer:
“Oh je ziet die paarden helemaal!”
Waarbij Floor even liefdevol ingreep:
“Lise… het zijn koeien.”
Ach ja.
Als dát het ergste is…
Oh wacht.
Er was nog eentje.
Deze vindt Lynn vast ook grappig.
Want ondanks dat Lise juf is
en echt heel goed is in namen onthouden,
was ze de naam van Lynn haar vader
zeker niet vergeten.
“Ja die naam weet ik nog wel,” zei ze zelfverzekerd.
“Marco!”
Eeeeh… Lise…
het is Mario.
Maar goed.
Dat kleine vergeetmomentje daargelaten,
wil ik iets belangrijks niet vergeten.
Jij bent een doorzetter.
Iemand die niet snel zeurt.
Iemand die zelden zegt:
“Het is me even te veel.”
En dat vind ik oprecht bewonderenswaardig.
Daar heb ik respect voor.
Ik wil daarom ook even stilstaan
bij iets wat niet altijd zichtbaar is.
Niet iedereen is er meer.
En dat heeft deze periode zwaar gemaakt.
Ik kan me voorstellen
dat deze feestdagen anders voelen dan normaal.
Lastiger.
Beladen.
Ik hoop dat je ondanks het verdriet
ook ruimte hebt kunnen maken
voor de mooie herinneringen.
Na die rollercoaster
heb je iets heel knaps gedaan.
Je bent weer naar de psycholoog gegaan.
En daar mag je trots op zijn.
Ik zie het verschil.
Sinds je terug bent van je reis
straal je weer.
Je ziet er goed uit.
Je billen zijn weer MEGA.
En je energie is anders – sterker.
Ik ben trots op jou.
Ik gun je na al die onrustige badkamer-geluiden
heel veel rust boven.
Meer privacy.
Lieve momenten met Derk.
En vooral: rust voor jezelf.
Lieve slaap queen,
wat ga jij daar genieten.
Je hebt het verdiend.
Ik ga een huisgenoot als jij
onwijs missen.
Je nuchtere, eerlijke
en altijd oprechte adviezen
waren goud waard.
Dankjewel voor deze fijne jaren samen wonen.
Ik had het met niemand anders
liever willen doen dan met jou.
Liefs,
Roomie

Dit gedicht is ingezonden door marloe

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Dode roos
Vorige gedicht: Hier een kort bericht van mij