Gedichten: nieuw

Altijd onderweg, altijd te druk.
Thuis ben je zelden, dat is jouw vaste truc.
Je agenda staat vol, de bank blijft leeg.
Wij zien je vaker vertrekken dan dat je er zit en beweegt.
Ben je er wel, dan geen stilte of rust.
Tino Martin knalt door de kamer zoals jij dat lust.
Meezingen vol vuur, compleet uit je dak.
Wij zoeken de stekker voor een minuutje gemak.
Na de scheiding was papa volgens jou dé man.
Zeg je iets goeds, dan rol je met ogen zo hard als je kan.
Wij knikken braaf mee en laten het gaan.
Want een discussie met mama is bij voorbaat gedaan.
Valentijnsdag kwam met rozen zo groot.
Dertig plus stuks, maar geen naam op de sloot.
“Als ik weet wie het is, dan horen jullie meer.”
Wij wachten nog steeds, maar dat nieuws kwam niet weer.
Er was wel iemand die even verscheen.
Een korte romance, maar vrij onbesproken gebleven meteen.
Net als die hockeyman langs het veld elke keer.
Mama zag niks, wij zagen het zeer.
Hij keek niet naar goals, niet naar de stand.
Hij keek naar mama, constant langs de kant.
Nam je mee naar Feyenoord, lekker spontaan.
Wij zagen het aankomen, mama liet het gaan.
En dan Kim en Jacky, flink jonger dan jij.
Uitgaanstijd loepzuiver, mama vrolijk erbij.
Sta jij in dezelfde club waar je kind al stond.
Dat voelt op dat moment als pure schaamgrond.
Je regelt hun leven, altijd paraat.
Tweede moederrol die nooit op pauze staat.
Maar thuis staat je gezin soms netjes op rij.
Wachtend op mama, die weer elders is bij.
Maar ondanks die drukte, die daten en zang.
De rozen, de hockey en Feyenoord-gezang.
Weet één ding heel zeker, hoe druk je ook leeft.
Er is geen betere moeder dan die jij ons geeft.

Dit gedicht is ingezonden door Valentijn

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Lieve Jeshaan, luister goed
Vorige gedicht: Beste Dylan