Ze is een stille oceaan, niemand of niks wat verkeerd misdaan.
Haar goedheid glinsterd als dat wat in haar zandsteen rondslingert.
De zeldzame krachten van haar geduld en zachtaardigheid, maakt haar van hoge waardigheid.
Maar de stille oceaan glinsterd niet altijd. Haar zonsop en ondergangen die stil liggen op het wateropervlak verbergen iets van binnenin.
Van binnen woekert een storm vervormd als een levensvorm.
De wervelstorm is donker en luguber wachtend op het teken van losbreken.
Dan is het moment daar, onkeerbaar en zwaar.
Je ziet haar niet aankomen totdat je word meegenomen.
Onderweg zie je haar pijn, haar ondraagbare welzijn en groeipijn.
In onderbewustzijn zie je de kustlijn, je voelt hoop en bijzijn, van een hogere macht naar wie zij toelacht. Allah is aan haar zij. Ze heeft niemand nodig want ze is gelovig, dat degene die haar heeft gecreëerd al het slechte afweert en het goede absorbeert. Zo gaat ze het leven door gemarcheerd.
Het leven heeft haar nodig om te kunnen zwemmen in haar verhalen, haar diepzee geheimen te achterhalen en naar haar prachtige golfgeluiden te genieten en daarmee ons hart volgieten.
Ze is prachtig, geneeskrachtig,soms kleuterachtig,paardkrachtig en bovenal draagkrachtig.
Ze straal haar schoonheden van buitenaf, maar pas als je duikt kom je erachter waar er nog meer onderschuilt
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: mijn beppe is jarigVorige gedicht: Ik heb zo een moeite met onrecht