kinderen in arme landen moeten vaak vechten voor hun eten.
ze komen daardoor in aanraking met wapens.
ze proberen hun familie en hunzelf te beschermen,
en vrezen vaak voor hun leven.
goede gezondheid hebben ze niet,
en door de oorlog hebben ze heel veel verdriet.
ook moeten ze vaak op reis naar voor hun onbekende landen
om daar te gaan vechten.
onderwijs krijgen ze ook niet want dat is te duur
maar dit is vaak normaal in huhn cultuur.
unicef probeert hun te helpen door middel van giften en vaak lukt dit ook wel maar ze gaan nog steeds maar door.
Waardering: 7.26 met 31 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door lisa
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Ga je mee als ik het zou vragenVorige gedicht: Ik heb verdriet