Mijn woorden lijken wel op
nu ik ze niet meer aan jou wijden kan.
Mijn woorden lijken hun
bestaansreden wel kwijt te zijn, was dit het dan?
Mijn stem verstomt in mijn keel
en de juiste uitdrukkingen vind ik niet meer.
Mijn stem kan de hartsleegte niet meer beschrijven
hoe hard ik ook over mijn woorden filosofeer.
Ik weet niet meer hoe ik me van binnen nog voel
want alles lijkt zo ledig en inhoudsloos.
Mijn daden missen vooralsnog hun doel
het leven laat me achter, volkomen inspiratieloos.
Dit gedicht is ingezonden door Thomas E
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Hoe heb ik corona beleeft Vorige gedicht: Ik pak mijn laarzen en mijn jas