Poppy was haar ring verloren,
had ze maar een van zulke metaaldetectoren.
Niemand had hem gezien,
het was al halftien.
Toen werd Poppy’s telefoon gestolen,
ze is duidelijk niet één van die idolen.
Wat was dit een drama,
het liefst zat ze nu in haar kamer in één pyjama.
ze ging er even bij zitten,
ze hoorden een telefoon ringen,
het was zo'n liedje waarvan je moet meezingen.
Het geluid kwam van de prullenbak,
hij lag naast een lege snoepzak.
Ze nam de telefoon op,
de naam Sam stond erop…

Dit gedicht is ingezonden door Isabel

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
 
Volgende gedicht: Apple store milaan
Vorige gedicht: we gingen op weg naar het kamphuis
 
© 2006 - 2023 Jan Hengeveld.