Mijn vaders dood zal iets zijn dat ik nooit ga vergeten.
Er werd me van allerlei drama aangesmeten.
Intense fysieke en mentale pijn was wat ik voelde.
Ik kreeg met dingen te maken waarbij alles niet goed aanvoelde.
Er was eens een tijd waarbij ik dacht dat liefde alles goed maakte.
Maar ook dat was weer een van de dingen die ik weer kwijtraakte.
Geluk was waar ik al die tijd al naar smachtte.
Maar keer op keer bewees het leven me weer tegengestelde doordat het me uitlachte.
De vraag of het ooit nog goed zou komen was wat er altijd door mijn hoofd rond zwierf.
Maar de gedachte dat het ooit toch nog wel goed zou komen was hetgene dat wegstierf.
Ik had jouw hand vastgehouden.
In de hoop dat jij mij van het kwade zou afhouden.
Maar ook dat was weer een hoop dat langzaam wegvaagde.
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Lieve PakiVorige gedicht: Mijn pitch in de vorm vaneen gedicht