ik zit in de knoei
mijn verdriet groeit,
zich alleen voelen
hij begrijpt niet mijn gevoel
mijn dochter is moeilijk
bekoorlijk,bedrieglijk en onoverwinnelijk
afstand nemen moet
maar ik weet niet hoe
zij is lief werklustig
maar ook zo koppig
geef mij tijd en geduld
dan hoef ik niet te huilen
geeg mij engelengeduld.
Dit gedicht is ingezonden door maria mertens.
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Mijn oma wil iedereen Vorige gedicht: laat me nu toch gaan