Dit gedicht heb ik al genoeg willen uitstellen.
En jij die de hele nacht op je vingers zat te tellen.
Hier komt mijn gedichtje dan nu aan.
Maar a.u.b schiet me niet naar de maan, want mijn gedichtje is nog lang niet gedaan.
Ik zou geen grote fout willen begaan.
Want onze band die mag NOOIT vergaan.
Ik had niet verwacht dat we elkaar op de chatbox leerden kennen en dat we de kans kregen om zoveel mogelijke vragen aan elkaar te stellen.
Uiteindelijk hadden we meer aan elkaar te vertellen dus besloot ik je toch maar eens met schrik op te bellen.
Zo hebben we veel van elkaar kunnen leren en zo kan ik je stem ook nooit van mijn leven kunnen vergeten.
Want dat zou ik mezelf ook niet meer kunnen vergeven.
Zo dat was het weer en voor ik het vergeet, nog een kus zo licht als een veer xxx
Dit gedicht is ingezonden door Wevers Ellen
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Lieve mamaVorige gedicht: ik ben jan