anorexia
een prachtige jeugd, veel liefde en gezelligheid.
veel eten, ochtend- middag- avondmaaltijd.
maar nu is dat wel anders, ik ben veelste dik.
en als ik dat dan eerlijk zeg, krijg ik allemaal gezeik.
de een zegt, ik wil je helpen. dat vind echt heel lief.
de ander zegt, houd je bek en kk maar op. ze doen zo negatief.
als ik in de spiegel kijk, zie ik een dik onzeker mens.
je heb te dik en te dun, ik zie hem niet die grens.
ieder zegt, je bent er overheen dus stop en eet wat meer.
als ik meer ga eten, zegt mijn lijf stop! en ik blokkeer.
ik gooi het er er weer uit, en ik ben niks opgeschoten.
maar dat ik ziek ben, wil ik niet aan mijn ouders promoten.
ik weet, het is gevaarlijk. en elke maaltijd die ik oversla,
kom ik dichterbij die klote anorexia...
Dit gedicht is ingezonden door het ongelukkige meisje.
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: zonder liefde kan ik niet gaanVorige gedicht: hee daar lieve meid