Ik kan dit niet meer verkroppen,
het moet nu echt gaan stoppen.
Ik weet niet hoeveel ik nog kan verdragen,
ik voel mij zo verdomd teneergeslagen.
Komt dit door het herfstweer,
of is het weer die privesfeer.
Misschien van beiden wat,
maar oke,ik voel mij wel totaal afgemat,
en ben die depressie,s meer als zat.
Ik laat mij ook altijd zo meesleuren,
niemand die mij kan opfleuren.
sommige personen kunnen ook zo doorzeuren,
en ik laat het ook nog altijd gebeuren.
Ik ben het gewoon allemaal zelf schuld,
steeds weer naar de psychiater voor een consult.
in mijn hoofd is het nog altijd warboel,
en ik loop nog steeds met dat schuldgevoel,
helemaal weg is mij levensdoel,
en niemand die begrijpt wat ik nou bedoel.

Dit gedicht is ingezonden door Sam

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
 
Volgende gedicht: Kijk in je eigen ogen
Vorige gedicht: sprookjesbos
 
© 2006 - 2023 Jan Hengeveld.