Elke dag tover je een lach op je gezicht,
Om je heen verschijnt veel licht.
Maar de pijn laat de duisternis in,
En toch geef je je leven veel zin.
Dichtbij de dood,
Je benen wegen als lood.
Zoveel heb je al gegeven,
Een doel waar ik voor wil leven.
Vol bewondering voor je moed,
En wat je al niet voor iedereen doet.
Ondanks je erge pijn,
Laat je zien; het leven is wel fijn.
Graag wil ik je pijn verzachten,
Dat is mijn dagelijkse gedachte.
Ik wens heel veel kracht,
Aan de vrouw, o zo zacht,
En die altijd vrolijk lacht.

Waardering: 6.39 met 97 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Jacqueline

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Waarom
Vorige gedicht: Een lichtje

 
© 2006 - 2023 Jan Hengeveld.