Alles is verwoest,
Mama is weggeroest.
Ik ben woest,
De frustraties gieren door mijn lijf.
Ik wrijf over mijn ziel om het verwoestende gevoel te koesteren.
Mijn sprekende gevoel, probeert mij te kalmeren,
Om het leven te waarderen.
En het verwoestende gevoel te laten varen,
Om mijn jeugd te aanvaarden.
Aanvaarden is dat je het hebt verwerkt,
Wat je allemaal heb meegemaakt.
En de wond uit het verleden hebt dichtgemaakt.
Kijk naar die mooie blauwe lucht,
Kijk naar de vogelvluchten.
Waardering: 7.14 met 151 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Vogel
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)