de spiegelgiechels
s’Morgens kijk je in de spiegel,
je vraagt aan jezelf:
waarom kijk ik in de spiegel?
Opeens hoor je gegiechel,
Waar komt dat gegiechel nou toch vandaan?
Je wilt je kamer uit gaan,
Maar dan komen ze eraan:
de spiegelgiechels!
Ze zijn erg klein.
Opeens beginnen ze zomaar te giechelen,
Gewoon voor de gein!
Je wordt opeens erg ziek.
Dat gegiechel maakt je ziek.
De spiegelgiechels kijken opeens erg fel naar je,
Je springt opzij! Je bent erg bang!
Ze vallen je aan,
Je wil daar zo snel mogelijk vandaan,
Naar de gang!
Ze laten je er niet door.
Dan ineens in koor:
Hahahahahahahaha……
En weg zijn ze! Spoorloos verdwenen….
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Fien en han dat opruimstelVorige gedicht: Dode roos