Ode III
Hoe dieper de gracht wordt uitgediept aan die overkant
Hoe groener het gras me onder mijn neus bevalt
Wat eens begon bij een goudkoorts wegens die schitterende rand
Leidt nu naar de een dicht woud waar het vaste spoor wegvalt
Een verwarrende plek waar ik durf verdwalen
Waar ik glimlachend droom over het verborgen el dorado
Dromend over de ongeschreven verhalen
Schrijvend over hoe ik gewillig meega met de gouden tornado
Gaand waar het blauwe oog van de storm gemoedsrust gunt
Rustend grijnzen naar de lachende tsunami
Lachend alles breken in de witte aardbeving haar centrale punt
Hoe zij allen geen benul hebben van mijn enige fobie
De vrees voor het ontbreken van besef voor wat ik ervoor over heb
Voor het blind zijn voor dat ene voorbestemde gebaar
Voortgetrokken door voorbereide woorden kan ik niet laten blijken dat ik liefheb
Voor u bestaan geen twijfels meer, dit gaat over en voor haar
Dit gedicht is ingezonden door Simeon Beeckman
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Heidi je bent 11 jaarVorige gedicht: Ik heb zon verdriet