Ze kijken je aan of je anders bent,
Wij zijn er ondertussen aan gewend.
Jij doet je ding zoals jij dat doet,
Wij vinden dat echt steengoed.
Anderen zien het nut er niet van,
Ze denken allemaal als Tarzan.
Mensen kennen geen respect,
En daardoor wordt jij niet ontdekt.
Samen hebben wij plezier,
Af en toe ben je ook wel een klier.
Maar die gedachte vervaagt heel snel,
Want jij ziet het alleen als een spel.
Dan vinden wij alles weer oké,
Wij zeggen dan ook niet snel: "Nee."
Wij hebben het leren accepteren,
Dit moeten we niet voor niks citeren.
Want alleen wij is niet genoeg,
Ons doel is iedereen dus mensen morgenvroeg,
Respecteren wij kinderen, volwassenen en iedereen met autisme,
Want wij willen niet langer racisme.
Het is over, het is voorbij,
Iedereen met autisme hoort erbij!
Waardering: 8.33 met 3 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Vera Rozenveld
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: ikVorige gedicht: Ik kijk je aan.