Mijn gedachten weggevaagd door de sneeuw,
Zo wit, zo fijn maar koud tegelijk.
Het komt hard aan de waarheid,
Ik buig, nee ik breek.
De klokken klinken, klinken zo fijn,
Was jij er maar dan zouden we samen zijn.
Mijn wonden zouden helen als sneeuw voor de zon,
Als dat kon, blij zou ik dan zijn, ik wacht af.
De kerst is als een hulp waar iedereen op wacht,
Zo egaal zo veel liefde, het straalt er vanaf.
Was het maar zo dat dit je op zou warmen, je ziel, je hart.
Ik luister naar de kerstnummers waarbij ik aan jouw dacht
Dan denk ik terug aan de tijd dat ik je kende,
Dat we samen hand in hand over het schoolplein renden.
Deze tijd is voorbij, zal nooit meer zijn,
Vergeven is vergeten, het spijt me, maar dit is beter, beter voor jou en mij
Waardering: 6.14 met 22 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Luuk
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Volgende gedicht: Er hangen donkere wolken voor de zon
Vorige gedicht: Waarom